Hayır! açma dudaklarımda ki mührü
Boğazımdaki kör düğümü
Sessizliğim sana emanet
Söze düşürme
Mazi simsiyah bir toz bulutu
Bırak! çağlasın bu kan kuyusu
Gözyaşlarım sana emanet
Köze düşürme.
Ve ben; yitik zaman yolcusu
Düşler bıraktım yastığına iğde kokulu
Baharlarım sana emanet
Güze düşürme.
Elimde kalan elem ve huznun tortusu
Gitmek zor değil unutulmak korkusu
Aşkım sana emanet
Dile düşürme..
28.10.2019
28 Ekim 2019 Pazartesi
6 Ekim 2019 Pazar
Sır/rım
Bir sırdı sevdan, aradığım…
Siyah gecelerin koynunda,
Ne tuhaf üşüyorum, yanarken narında
Eşiğinde durdum.
Bir adım ötesi yokluk
Bir adım gerisi boşluk
İki ateş arasında.
Sırrım;
En masum günahım,
Varlığında yokluk düştü payıma.
Dudaklarımda adın,
Zehir yeşili bir acı… Sustum,
Ne yazdığım şiirler gelir hatırıma
Ne de sevdiğim şarkılar…
Bir yolculuk düşlüyorum şimdi,
Yalnız bir kadının ayak izleri
Kaldırımlarda,
Adımları aceleci
Sırra ermeden öleceğim korkusu
Sarar yol uzadıkça…
Aşk;
Sırrın kuyususun nerde bulayım,
Kuyudaki Yusufsun, kime sorayım?
Kokun geliyor uzaklardan
Bu yol yokluktur… Hiçliktir,
Sen dön, ben izinde kaybolayım…
green
Siyah gecelerin koynunda,
Ne tuhaf üşüyorum, yanarken narında
Eşiğinde durdum.
Bir adım ötesi yokluk
Bir adım gerisi boşluk
İki ateş arasında.
Sırrım;
En masum günahım,
Varlığında yokluk düştü payıma.
Dudaklarımda adın,
Zehir yeşili bir acı… Sustum,
Ne yazdığım şiirler gelir hatırıma
Ne de sevdiğim şarkılar…
Bir yolculuk düşlüyorum şimdi,
Yalnız bir kadının ayak izleri
Kaldırımlarda,
Adımları aceleci
Sırra ermeden öleceğim korkusu
Sarar yol uzadıkça…
Aşk;
Sırrın kuyususun nerde bulayım,
Kuyudaki Yusufsun, kime sorayım?
Kokun geliyor uzaklardan
Bu yol yokluktur… Hiçliktir,
Sen dön, ben izinde kaybolayım…
green
13 Temmuz 2019 Cumartesi
Sen Unuttum Say
Ayrılmalıyız;
Bir fısıltı iki dudağının arasından
Unutursun,unutursun demiştin
Sen unuttum say
İçime dert oldu gidişin.
Şimdi;
Şarap kızılı gecelerin kollarından
Yorgun yenilgilerle uyanırım sabaha,
Bakamam güneşe hicabımdan
Sen uyudum say
Uyandırma inandırdığın masallardan.
Bakışın;
Terli ellerime döküldü gece,
Rüzgar sandım sesini penceremde
Kırıldım biliyor musun düşümde
Sen iyiyim say
Hıçkırığım adını öptüğünde..
Yazdırana'a teşekkürlerimle...
13.07.2019
05.30
Bir fısıltı iki dudağının arasından
Unutursun,unutursun demiştin
Sen unuttum say
İçime dert oldu gidişin.
Şimdi;
Şarap kızılı gecelerin kollarından
Yorgun yenilgilerle uyanırım sabaha,
Bakamam güneşe hicabımdan
Sen uyudum say
Uyandırma inandırdığın masallardan.
Bakışın;
Terli ellerime döküldü gece,
Rüzgar sandım sesini penceremde
Kırıldım biliyor musun düşümde
Sen iyiyim say
Hıçkırığım adını öptüğünde..
Yazdırana'a teşekkürlerimle...
13.07.2019
05.30
12 Kasım 2010 Cuma
Bir Deli Aşk
Bitsin bu serzeniş susmak zamanı
Dudağımda bilmediğim eski
Sessiz bir şarkı
Uzaklardan duyulacak.
Gönül
Vakitsiz sevmelerin hicabında
Ha yandı ha yanacak
Sırra ermenin iştiyakıyla
Yıldızlar ateşten nur saçacak.
Ah bu giz bu muamma
Dökülür billur dudaklardan
Bir dua
Anlatılmaz haldeyim
Dokunan bin ah duyacak
Bu gece semadan arza
Bir deli aşk yağacak...
Dudağımda bilmediğim eski
Sessiz bir şarkı
Uzaklardan duyulacak.
Gönül
Vakitsiz sevmelerin hicabında
Ha yandı ha yanacak
Sırra ermenin iştiyakıyla
Yıldızlar ateşten nur saçacak.
Ah bu giz bu muamma
Dökülür billur dudaklardan
Bir dua
Anlatılmaz haldeyim
Dokunan bin ah duyacak
Bu gece semadan arza
Bir deli aşk yağacak...
10 Kasım 2010 Çarşamba
İstedim Yalan Değil
Her gun
Karanfil kokardı sokağımız
Tatlı bir imbat tarardı evlerin saclarını
Sen geçerdin sessiz
Durgun ve mağrur
Ayak izlerine mühürlerken bakışlarımı
Dönüp bir kez bakmanı istedim.
Ateş böceği parıltısıydı gölgen
Dayanılmaz karanlık sonrası
Çocuk dudaklarımdan dökülen
Bütün şarkılar hüzzam makamı
Sadece bilmeni istedim.
Bir gün kül rengi matem düştü sokağımıza
Bir damla kırağıda yandı karanfiller
Kederli bir imbatla savruldu evlerin saçları
Son kez geçtin
Bu kez hızlıydı adımların
Kolunda duvağı gül kokan
Kızıl saçlı kadın
İşte o an
İnan ölmeni istedim.
09.11.2010
Karanfil kokardı sokağımız
Tatlı bir imbat tarardı evlerin saclarını
Sen geçerdin sessiz
Durgun ve mağrur
Ayak izlerine mühürlerken bakışlarımı
Dönüp bir kez bakmanı istedim.
Ateş böceği parıltısıydı gölgen
Dayanılmaz karanlık sonrası
Çocuk dudaklarımdan dökülen
Bütün şarkılar hüzzam makamı
Sadece bilmeni istedim.
Bir gün kül rengi matem düştü sokağımıza
Bir damla kırağıda yandı karanfiller
Kederli bir imbatla savruldu evlerin saçları
Son kez geçtin
Bu kez hızlıydı adımların
Kolunda duvağı gül kokan
Kızıl saçlı kadın
İşte o an
İnan ölmeni istedim.
09.11.2010
22 Ekim 2010 Cuma
Sahipsiz Bahçe
Yaşamımızda güzel anlarımız anılarımız vardır.Düşünüyorum da sahip olduklarımızdan ziyade sahiplendiklerimizle de zenginleşir güzelleşir anılarımız.Bize ait olmasa da bize verdiği haz ve mutluluktan dolayı bizimmiş gibi sahipleniriz. Bu öyle bir sahiplenmedir ki siz bile ayrımında olmazsınız; öylesine sizindir işte…
Ondaki eksiklik yok oluş canınızı acıtır. Derin bir sızıdır yadınıza her düşüğünde… Bir burukluk bir özleyiş sarar da yerine koyabileceğiniz bir şey bulamazsınız…
Size bu kez bahçemizden söz etmek istiyorum. Evet bizim bir bahçemiz vardı Hacı Nine’nin bahçesi derdik, bizim olmayan ancak bizimmiş gibi sahiplendiğimiz bir bahçe...Hacı Nine, anneannemlerin yan komşuları ydı. Aralarında sadece bir taş duvar vardı. Duvar boyunca ekilmiş güller boydan boya duvarı sarmış anneannemlerin bahçesine doğru dökülüyordu. Sarmaşık gülleri ,mayıs gülleri,Yediveren gülleri beyaz ,kırmızı sarı,pembenin birkaç tonu mis kokulu güller. Güllerden sonra sıra sıra ekilmiş erik ağaçları .Bahar gelince erik ağaçlarının bembeyaz çiçekleri renk renk güllerle muhteşem bir tablo oluştururdu..Sadece güller ve erikler mi? Hayır.
Mübadelede yıllarında Balkanlar’dan gelen Türklere devlet tarafından iskan olarak verilmiş göçmen evleri denilen bu evlerin bahçeleri oldukça büyüktü. Bahçenin tam ortasında taştan yapılmış iki odalı evler.
Dediğim gibi bahçede sadece erik ağaçları ve güllerden başka dut,nar ,incir zeytin ağaçları,nergis,mor ve pembe sümbüller ,sarı çiğdemler ,yaseminler, mor zambaklar bahçenin dört bir yanını sarmalamış evin yola bakan kısmında da mora yakın rengi eşsiz kokusuyla kocaman bir leylak ağacı boyu taş duvarları aşmış dalları sokağa doğru dökülüyordu. Eflatundan mora çalan dallarını tebessümle kucaklamak isterdiniz.
Çok sonradan adının Sabriye hanım olduğunu öğrendiğim Hacı Nine ve eşi ,terzi olan kızlarının Almanya’ya işçi olarak gitmesinin ardından diğer kızının da gitmesi ile doktor olan kızlarının yanına yerleşince ev sessiz, bahçe ise sahipsiz kalıvermiş.Telle tutturulmuş tahta kapısı yılda bir kez ancak açılırdı.Bizde bahçeye girişlerimizi taş duvarlar üzerinden sağlardık. Erikler olduğunda tüm günü bahçemizde geçirirdik. Duvarın üzerinden ağaçlara tırmanırdık bahçeye zarar vereceğimizi düşünen bazı büyükler bize kızarlar:
- Çabuk çıkın Hacı Nine‘nin kocası geliyor derlerdi.
O zamanki halimizi bir görmeliydiniz. Telaşla dallardan, duvar üstlerinden kendimizi nasıl atardık her seferinde gerçek olmadığını bile bile …)
Saklambaç oynarken ,arkadaşımıza küstüğümüzde ya da bize darıldığı için annelerimizi telaşlandırmak istediğimizde bahçeye saklanırdık. Ancak gündüzleri bizi bu kadar kucaklayan içinden çıkamadığımız bahçemiz akşam olunca koyu bir karanlığa gömülürdü içiçe ağaçların sarıp sarmaladığı sadece çatısının göründüğü bu ıssız evden ve bahçeden tuhaf bir şekilde korkardık. Önünden geçerken koşar gibi hızlı adımlarla uzaklaşır sanki bir el bizi çekecekmiş hissine kapılırdık.
Belki de buna sebeb büyüklerin anlatmış olduğu garib inançlardı. Bir çoğunuz bilirsiniz baykuşların ötmesinin uğursuz olarak sayıldığını.
-Bu gün yine baykuşlar Hacın Nine’nin bahçesinde ötüyordu birimi ölecek nedir?
-Aman Allah korusun. Hayra çıksın inşallah.
Ve benzeri sözler …
Ama en güzel kuş sesleri de yine bahçemizden gelirdi. Ne tezat!
Bir gün okuldan anneannemlere geldiğimizde evde daha önce hiç görmediğimiz bir hanım misafir vardı. Misafirimizin Hacı Nine’nin Almanya’daki kızı olduğunu öğrendik utangaç ve suçlu bir eda ile elini öptük . Sanki bahçenize giren suçlular bizleriz der gibi…Bize sıcak ilgi gösterdi okullarımızla ilgili sorular sordu. İlk defa bu aileden birini görüyorduk…Misafirimiz Hacı Nine’yi Almanya’ya götüreceğini bundan böyle annesinin bakımıyla kendisinin ilgileneceğini söyledi.
Aradan birkaç yıl geçti …
Hacı nine’nin naaşı bir tabut içinde geldi. Defin işlemlerinden sonra kızı Almanya’ya dönüş için hazırlanırken evin artık kapalı kalmasını istemediklerinden; ihtiyacı olan bir aileye çok cüzi bir kira ile verilmesine karar vermişlerdi. Bunun içinde karşı komşumuz Ramiz amcalara evle ilgilenmeleri için gerekli yetkiyi vermişler. Bunu fırsat bilen Ramiz beylerde; “ yerinde bir karar olduğunu çocukların bahçeye ve eve zarar verdiğini böyle giderse birkaç yıl içinde evin bakımsızlıktan çökeceğini” söylemişler.
Bir gün bahçede olağandışı bir hareketlilik oldu. Elinde motorlarıyla birkaç adam ağaçları kesmeye başladı . Rasim amca ve ailesi de odun haline gelen ağaçları evlerinin deposuna taşıyorlardı. Bir kısmın da satılması için arabalara yükleniyordu. Akşama doğru tüm ağaçlar kesilmiş taş duvarlardan mütevellit eski mahsun bir ev kalakalmıştı. Tüm mahalleye ölüm karanlığı çökmüştü sanki. Çok üzgündük, artık bizi kucaklayacak bir bahçemiz yoktu.:(
Çok geçmeden eve yeni kiracılar geldi .Ve sonra niceleri…
Her gelen kendine göre değişiklikler yaptı. Taş duvarlar yıkıldı yerine betondan daha yüksek duvarlar örüldü,telle tutturulmuş tahta kapının yerine demir kapı yapıldı. O nadide nergis, sümbül, çiğdem soğanları çıkarıldı. Yerine soğan, sarımsak, maydanoz gibi bitkiler dikildi. Bahçeye zarar verdiği söylenen bizler bir çiçeğin dalına bile zarar vermemiştik oysa…
Bahçenin harab edilmesinden birkaç ay sonra, Rasim beylerin evinde sesiz bir telaş başladı.Yüzler gülmüyordu. Bir hal vardı. Çok geçmeden Rasim beyin akciğer kanseri olduğu haberi duyuldu. Artık Hastane ve ev arasında nafile bir koşuşturmaca başladı onlar için… Sonunda hiç bir umut kalmadığı beklemekten başka çarelerinin olamadığını öğrendiklerinde ev derin bir sessizliğe gömüldü. Zor günler geçiriyorlardı. Rasim bey çok acı çekiyordu. Nefes almakta zorlandığından gece koluna girip sokaklarda gezdiriyorlardı. Sonra bu da imkansızlaştı. Odunları yaktıkları kış evleri soğuktu.Üstelik bir kısmını da son günlerde ilaç parası için satmak zorunda kalmışlardı.
Ne kadar ilgisi vardır bilemem ama mahallede hep aynı söylenti dolaşıp durdu. Mahallenin ciğerini kuruttu Allah reva görmedi türü sözler. Bahar ayında tam da eriklerin çiçek açtığı mevsimde, Ramiz bey vefat etti. O bahar artık ne Ramiz bey vardı ne de bizim bahçemiz…
O bahçeden geriye bir tek leylak ağacı kaldı, ancak o kadar zarar görmüş dalları kırılmış ki birkaç cılız çiçek açabiliyor.
Bir bahar ayında şehrime gittiğimde mahsun bahçemizi gördüm birkaç dal açmış leylak ağacına yaklaştım incitmekten korkarak defalarca kokladım. Eskisi gibi değildi kokusu gözlerimi kapatıp ısrarla koklamaya devam ettim.Bir an çok kısa bir an; o eski kokusunu aldım.Sanırım beni tanıdı. Yaşlı gövdesiyle son gücüyle bana eflatun bir gülümsemeyle göz kırptı.
Sahipsiz bahçenin gerçek sahibine…
“ Leylaklar dökülüp güller ağlasın “
22 /10 / 2010
Ondaki eksiklik yok oluş canınızı acıtır. Derin bir sızıdır yadınıza her düşüğünde… Bir burukluk bir özleyiş sarar da yerine koyabileceğiniz bir şey bulamazsınız…
Size bu kez bahçemizden söz etmek istiyorum. Evet bizim bir bahçemiz vardı Hacı Nine’nin bahçesi derdik, bizim olmayan ancak bizimmiş gibi sahiplendiğimiz bir bahçe...Hacı Nine, anneannemlerin yan komşuları ydı. Aralarında sadece bir taş duvar vardı. Duvar boyunca ekilmiş güller boydan boya duvarı sarmış anneannemlerin bahçesine doğru dökülüyordu. Sarmaşık gülleri ,mayıs gülleri,Yediveren gülleri beyaz ,kırmızı sarı,pembenin birkaç tonu mis kokulu güller. Güllerden sonra sıra sıra ekilmiş erik ağaçları .Bahar gelince erik ağaçlarının bembeyaz çiçekleri renk renk güllerle muhteşem bir tablo oluştururdu..Sadece güller ve erikler mi? Hayır.
Mübadelede yıllarında Balkanlar’dan gelen Türklere devlet tarafından iskan olarak verilmiş göçmen evleri denilen bu evlerin bahçeleri oldukça büyüktü. Bahçenin tam ortasında taştan yapılmış iki odalı evler.
Dediğim gibi bahçede sadece erik ağaçları ve güllerden başka dut,nar ,incir zeytin ağaçları,nergis,mor ve pembe sümbüller ,sarı çiğdemler ,yaseminler, mor zambaklar bahçenin dört bir yanını sarmalamış evin yola bakan kısmında da mora yakın rengi eşsiz kokusuyla kocaman bir leylak ağacı boyu taş duvarları aşmış dalları sokağa doğru dökülüyordu. Eflatundan mora çalan dallarını tebessümle kucaklamak isterdiniz.
Çok sonradan adının Sabriye hanım olduğunu öğrendiğim Hacı Nine ve eşi ,terzi olan kızlarının Almanya’ya işçi olarak gitmesinin ardından diğer kızının da gitmesi ile doktor olan kızlarının yanına yerleşince ev sessiz, bahçe ise sahipsiz kalıvermiş.Telle tutturulmuş tahta kapısı yılda bir kez ancak açılırdı.Bizde bahçeye girişlerimizi taş duvarlar üzerinden sağlardık. Erikler olduğunda tüm günü bahçemizde geçirirdik. Duvarın üzerinden ağaçlara tırmanırdık bahçeye zarar vereceğimizi düşünen bazı büyükler bize kızarlar:
- Çabuk çıkın Hacı Nine‘nin kocası geliyor derlerdi.
O zamanki halimizi bir görmeliydiniz. Telaşla dallardan, duvar üstlerinden kendimizi nasıl atardık her seferinde gerçek olmadığını bile bile …)
Saklambaç oynarken ,arkadaşımıza küstüğümüzde ya da bize darıldığı için annelerimizi telaşlandırmak istediğimizde bahçeye saklanırdık. Ancak gündüzleri bizi bu kadar kucaklayan içinden çıkamadığımız bahçemiz akşam olunca koyu bir karanlığa gömülürdü içiçe ağaçların sarıp sarmaladığı sadece çatısının göründüğü bu ıssız evden ve bahçeden tuhaf bir şekilde korkardık. Önünden geçerken koşar gibi hızlı adımlarla uzaklaşır sanki bir el bizi çekecekmiş hissine kapılırdık.
Belki de buna sebeb büyüklerin anlatmış olduğu garib inançlardı. Bir çoğunuz bilirsiniz baykuşların ötmesinin uğursuz olarak sayıldığını.
-Bu gün yine baykuşlar Hacın Nine’nin bahçesinde ötüyordu birimi ölecek nedir?
-Aman Allah korusun. Hayra çıksın inşallah.
Ve benzeri sözler …
Ama en güzel kuş sesleri de yine bahçemizden gelirdi. Ne tezat!
Bir gün okuldan anneannemlere geldiğimizde evde daha önce hiç görmediğimiz bir hanım misafir vardı. Misafirimizin Hacı Nine’nin Almanya’daki kızı olduğunu öğrendik utangaç ve suçlu bir eda ile elini öptük . Sanki bahçenize giren suçlular bizleriz der gibi…Bize sıcak ilgi gösterdi okullarımızla ilgili sorular sordu. İlk defa bu aileden birini görüyorduk…Misafirimiz Hacı Nine’yi Almanya’ya götüreceğini bundan böyle annesinin bakımıyla kendisinin ilgileneceğini söyledi.
Aradan birkaç yıl geçti …
Hacı nine’nin naaşı bir tabut içinde geldi. Defin işlemlerinden sonra kızı Almanya’ya dönüş için hazırlanırken evin artık kapalı kalmasını istemediklerinden; ihtiyacı olan bir aileye çok cüzi bir kira ile verilmesine karar vermişlerdi. Bunun içinde karşı komşumuz Ramiz amcalara evle ilgilenmeleri için gerekli yetkiyi vermişler. Bunu fırsat bilen Ramiz beylerde; “ yerinde bir karar olduğunu çocukların bahçeye ve eve zarar verdiğini böyle giderse birkaç yıl içinde evin bakımsızlıktan çökeceğini” söylemişler.
Bir gün bahçede olağandışı bir hareketlilik oldu. Elinde motorlarıyla birkaç adam ağaçları kesmeye başladı . Rasim amca ve ailesi de odun haline gelen ağaçları evlerinin deposuna taşıyorlardı. Bir kısmın da satılması için arabalara yükleniyordu. Akşama doğru tüm ağaçlar kesilmiş taş duvarlardan mütevellit eski mahsun bir ev kalakalmıştı. Tüm mahalleye ölüm karanlığı çökmüştü sanki. Çok üzgündük, artık bizi kucaklayacak bir bahçemiz yoktu.:(
Çok geçmeden eve yeni kiracılar geldi .Ve sonra niceleri…
Her gelen kendine göre değişiklikler yaptı. Taş duvarlar yıkıldı yerine betondan daha yüksek duvarlar örüldü,telle tutturulmuş tahta kapının yerine demir kapı yapıldı. O nadide nergis, sümbül, çiğdem soğanları çıkarıldı. Yerine soğan, sarımsak, maydanoz gibi bitkiler dikildi. Bahçeye zarar verdiği söylenen bizler bir çiçeğin dalına bile zarar vermemiştik oysa…
Bahçenin harab edilmesinden birkaç ay sonra, Rasim beylerin evinde sesiz bir telaş başladı.Yüzler gülmüyordu. Bir hal vardı. Çok geçmeden Rasim beyin akciğer kanseri olduğu haberi duyuldu. Artık Hastane ve ev arasında nafile bir koşuşturmaca başladı onlar için… Sonunda hiç bir umut kalmadığı beklemekten başka çarelerinin olamadığını öğrendiklerinde ev derin bir sessizliğe gömüldü. Zor günler geçiriyorlardı. Rasim bey çok acı çekiyordu. Nefes almakta zorlandığından gece koluna girip sokaklarda gezdiriyorlardı. Sonra bu da imkansızlaştı. Odunları yaktıkları kış evleri soğuktu.Üstelik bir kısmını da son günlerde ilaç parası için satmak zorunda kalmışlardı.
Ne kadar ilgisi vardır bilemem ama mahallede hep aynı söylenti dolaşıp durdu. Mahallenin ciğerini kuruttu Allah reva görmedi türü sözler. Bahar ayında tam da eriklerin çiçek açtığı mevsimde, Ramiz bey vefat etti. O bahar artık ne Ramiz bey vardı ne de bizim bahçemiz…
O bahçeden geriye bir tek leylak ağacı kaldı, ancak o kadar zarar görmüş dalları kırılmış ki birkaç cılız çiçek açabiliyor.
Bir bahar ayında şehrime gittiğimde mahsun bahçemizi gördüm birkaç dal açmış leylak ağacına yaklaştım incitmekten korkarak defalarca kokladım. Eskisi gibi değildi kokusu gözlerimi kapatıp ısrarla koklamaya devam ettim.Bir an çok kısa bir an; o eski kokusunu aldım.Sanırım beni tanıdı. Yaşlı gövdesiyle son gücüyle bana eflatun bir gülümsemeyle göz kırptı.
Sahipsiz bahçenin gerçek sahibine…
“ Leylaklar dökülüp güller ağlasın “
22 /10 / 2010
Bayramsız Bayramlarımız
İşte bir başka şehirde yine yanlız bir bayram akşamı. Ne bir bayram telaşı var nede heyecanı .Sahi yarın bayram mı?.
Nerede o cocukluğumun bayramları.bizler mi değiştik yoksa bayramlar mı .
Biz gibi birbirimize benzerdi bayramlarımızda.
Büyükler için gunler öncesinden başlardı bayram telaşı anneler için yapılacak alış veriş temizlik yemek ve tatlıların,Babalar içinse tüm bu masraflar için gerekli olan paranın teminiyle başlardı hazırlıklar. Ve en zor olan kısmı da buydu sanırım .Şimdi ki gibi tatil plan ve harcamaları için yapılmazdı hesaplar daha mütevazi daha küçük ancak daha anlamlı hesaplardı….
Ve bayram gunu gulen cocuk gözlerinde tüm bu sıkıntılar unutulurdu.
Arkadaş ve akrabalarımız için kartpostallar özenle secilirdi.Postacı amcalarımız vardı hemen hemen her evde kimin yasadıgını bilecek kadar bizden. Çoğu okunmadan silinen elektoronik mesajlar yoktu.Ah !ne kadar sihirli gelirdi zarflardan cıkan mektup ve kartpostallar defalarca okunup özenle saklanılırdı.
Bayramın en keyifli kısmını her zaman ki gibi cocuklar cıkarırdı.Gunler oncesinden nasıl kıyafet istediklerine dair tarifler ,anlamsız iddalaşmalarJ .Ama sonunda ailelerin sectiklerine razı olunurdu.
Bayramda kaç para toplayabileceğine dair hesaplar.Bir önceki bayramla kıyaslamalar .Ve hayellerindeki oyuncak veya bebekler e yaklaşıyor olmanın heyecanı mutluluğu .:)
Yakın olmamıza rağmen bayramdan bir iki gun öncesinde babaannemlere giderdik. Bizle birlikte tüm halalar amcalar kuzenler.. Evde adım atacak yer kalmazdı.Ah ! ne kadar sabırlı ve calışkan kadınlar…En ufak bir hoşnutsuzluk göstermezdiler..Hiç yorulmazlar mıydı kii…
Bayram yemeği mutlaka tüm ailece yenilirdi.Asla bir mazeret söz konusu değildi.Bir bayram yemeğine katılmamak ciddi kırgınlıklara yol açardı.Buna titizlikle dikkat edilirdi .Şimdilerde misafir gelmesini bile istemiyoruz.
Yemek sonrası bayramlaşma başlardı öpülen her el hayalinizdeki oyuncağa bir adım yaklaşmak demekti.:)
Evimize en uzak mesafedi ki komşular ve akrabalar dahi tarafımızdan unutulmazdı.:)
Ara ara topladığımız harçlıkları çıkarıp sayar arkadaşlarla kim ne kadar toplamış diye de bedelleşirdikJ
Hiç unutmam bir bayram şimdilerde adı yüksel market olan o zaman Ahmet bakkalda gördüğümüz bir gelinlikli bebek için tüm paramızı çekilişe vermiş son paramızda ancak bir arab bebek kazanmıştık kardeşimle..nasıl da sevinmiştikJ
Bir eğlencemizde evleri izleyip en çok hangi evde misafir varsa zillerine basıp görünmeden saklanmaktı.Kapı açılıp kimseyi göremeyen ev sahibi yerine oturur oturmaz yine zilleri çalardık çocukluk işte..:)ne kadar eğlenceli gelirdi bize….Yıldız hala,Gülizar yenge,Semra abla yine çalabilsem zillerinizi inanın bu defa saklanmazdım.Ama yoksunuz…Yokum…
Artık zillerimiz çalınmıyor ;kartpostallar çoktan unutuldu ipekli mendiler arasındaki harçlık ve şekerler
bayram akşamı ellerimize yakılan kınalar renk renk kurdelalar ve daha bir sürü şey..
Bayramlarımızı mı unuttuk yoksa kendimizi mi ?
İstanbuldan yalnız bayramsız bir bayram sabahından sesleniyorum.. Hayırlı bayramlar…
05.30 / 09.09.2010
Nerede o cocukluğumun bayramları.bizler mi değiştik yoksa bayramlar mı .
Biz gibi birbirimize benzerdi bayramlarımızda.
Büyükler için gunler öncesinden başlardı bayram telaşı anneler için yapılacak alış veriş temizlik yemek ve tatlıların,Babalar içinse tüm bu masraflar için gerekli olan paranın teminiyle başlardı hazırlıklar. Ve en zor olan kısmı da buydu sanırım .Şimdi ki gibi tatil plan ve harcamaları için yapılmazdı hesaplar daha mütevazi daha küçük ancak daha anlamlı hesaplardı….
Ve bayram gunu gulen cocuk gözlerinde tüm bu sıkıntılar unutulurdu.
Arkadaş ve akrabalarımız için kartpostallar özenle secilirdi.Postacı amcalarımız vardı hemen hemen her evde kimin yasadıgını bilecek kadar bizden. Çoğu okunmadan silinen elektoronik mesajlar yoktu.Ah !ne kadar sihirli gelirdi zarflardan cıkan mektup ve kartpostallar defalarca okunup özenle saklanılırdı.
Bayramın en keyifli kısmını her zaman ki gibi cocuklar cıkarırdı.Gunler oncesinden nasıl kıyafet istediklerine dair tarifler ,anlamsız iddalaşmalarJ .Ama sonunda ailelerin sectiklerine razı olunurdu.
Bayramda kaç para toplayabileceğine dair hesaplar.Bir önceki bayramla kıyaslamalar .Ve hayellerindeki oyuncak veya bebekler e yaklaşıyor olmanın heyecanı mutluluğu .:)
Yakın olmamıza rağmen bayramdan bir iki gun öncesinde babaannemlere giderdik. Bizle birlikte tüm halalar amcalar kuzenler.. Evde adım atacak yer kalmazdı.Ah ! ne kadar sabırlı ve calışkan kadınlar…En ufak bir hoşnutsuzluk göstermezdiler..Hiç yorulmazlar mıydı kii…
Bayram yemeği mutlaka tüm ailece yenilirdi.Asla bir mazeret söz konusu değildi.Bir bayram yemeğine katılmamak ciddi kırgınlıklara yol açardı.Buna titizlikle dikkat edilirdi .Şimdilerde misafir gelmesini bile istemiyoruz.
Yemek sonrası bayramlaşma başlardı öpülen her el hayalinizdeki oyuncağa bir adım yaklaşmak demekti.:)
Evimize en uzak mesafedi ki komşular ve akrabalar dahi tarafımızdan unutulmazdı.:)
Ara ara topladığımız harçlıkları çıkarıp sayar arkadaşlarla kim ne kadar toplamış diye de bedelleşirdikJ
Hiç unutmam bir bayram şimdilerde adı yüksel market olan o zaman Ahmet bakkalda gördüğümüz bir gelinlikli bebek için tüm paramızı çekilişe vermiş son paramızda ancak bir arab bebek kazanmıştık kardeşimle..nasıl da sevinmiştikJ
Bir eğlencemizde evleri izleyip en çok hangi evde misafir varsa zillerine basıp görünmeden saklanmaktı.Kapı açılıp kimseyi göremeyen ev sahibi yerine oturur oturmaz yine zilleri çalardık çocukluk işte..:)ne kadar eğlenceli gelirdi bize….Yıldız hala,Gülizar yenge,Semra abla yine çalabilsem zillerinizi inanın bu defa saklanmazdım.Ama yoksunuz…Yokum…
Artık zillerimiz çalınmıyor ;kartpostallar çoktan unutuldu ipekli mendiler arasındaki harçlık ve şekerler
bayram akşamı ellerimize yakılan kınalar renk renk kurdelalar ve daha bir sürü şey..
Bayramlarımızı mı unuttuk yoksa kendimizi mi ?
İstanbuldan yalnız bayramsız bir bayram sabahından sesleniyorum.. Hayırlı bayramlar…
05.30 / 09.09.2010
1 Eylül 2010 Çarşamba
Gün Işığını Yitirince
Sessizliğimde
Buyuk acıları besledim
İçimde fırtınalar koparken
Sıcak bir dokunuşa
İhtiyacım vardı
Anlamadın
Başka hayatları yaşamış
Kendi hayatını ıskalamış bir insanın
Fotoğraflarıydı fırtınalarım
Göremedin
Günışığı yitince
Görmediğin dokunamadığın
Yerde birşeyler kanıyor
Gizlice
Bu sana anlatamadığım gerçeğim
Dinlemedin..
20.06.2009
Buyuk acıları besledim
İçimde fırtınalar koparken
Sıcak bir dokunuşa
İhtiyacım vardı
Anlamadın
Başka hayatları yaşamış
Kendi hayatını ıskalamış bir insanın
Fotoğraflarıydı fırtınalarım
Göremedin
Günışığı yitince
Görmediğin dokunamadığın
Yerde birşeyler kanıyor
Gizlice
Bu sana anlatamadığım gerçeğim
Dinlemedin..
20.06.2009
Dudaklarımda Bir Ah Vardı
Temmuz sıcağında ellerim üşürken
Küllenmiş sandığın ateşim kordu
Haylaz yağmurlarda ıslanırken
Saclarım tutuştu sen bilmedin
Buzdağı gibiydi sıcacık bakışlarım
Ben üşüyordum içimde sen ısınırken
Ne yalandı ne gerçekti bu gülüşlerim
Dudaklarımda bir ah vardı sen duymadın
20.06.2009
Küllenmiş sandığın ateşim kordu
Haylaz yağmurlarda ıslanırken
Saclarım tutuştu sen bilmedin
Buzdağı gibiydi sıcacık bakışlarım
Ben üşüyordum içimde sen ısınırken
Ne yalandı ne gerçekti bu gülüşlerim
Dudaklarımda bir ah vardı sen duymadın
20.06.2009
Haziran Yağmurları
Son yağmurlar da buraya yağdı
Karışır damlalar gözyaşlarına
Hüznün aramızda gizli bir bağdı
Güneşin doğar karanlık sularına.
27.07.2009
Karışır damlalar gözyaşlarına
Hüznün aramızda gizli bir bağdı
Güneşin doğar karanlık sularına.
27.07.2009
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)